zondag 15 juni 20.45 uur

Het was vrijdag echt heel spannend. Na de goede foto en de longfunctie, die naar omstandigheden acceptabel was, was het wachten op de tacrolimus-spiegel. Om ongeveer 18.00 uur kwam dokter Vrijlant met het verlossende bericht. De spiegel zat binnen de marches! Dus mochten we naar huis!!!!!!!!

We moeten woensdag over een week voor controle terug naar Groningen. Dan wordt alles weer gecheckt en aan de hand van de uitslagen mogen we dan wel of niet naar huis.

We hebben met Meta, de fysio, afgesproken dat, elke keer als we voor controle komen, Wendy een half uurtje mag zwemmen in het UMCG. Super natuurlijk!

Toen Theo, onze verpleegkundige, hoorde dat we naar huis mochten, liep hij naar zijn collega's en riep "Wendy mag naar huis!" . En alle collega's gingen juichen! Dat was wel een super gevoel.

Dus 's avonds tijdens de voetbal alle kaarten (208 stuks!) van de ramen afgehaald.
Het is echt ongelofelijk, na onze week thuis, heeft Wendy weer geen dag zonder post gezeten!
Wederom willen we graag iedereen bedanken die, op welke manier dan ook, ons al die tijd heeft gesteund! In moeilijke tijden doet dit je goed, het geeft je het gevoel dat je er niet echt alleen voor staat.


Met Wendy gaat het tussen de buikpijn, hoofdpijn en vastzittend slijm in haar keel door redelijk.
Haar conditie is natuurlijk nul. Dus voorlopig heeft ze genoeg training aan de dagelijkse dingen, zoals naar de wc lopen, aankleden, douchen e.d..


Wij zijn weer aan de gang met alle medicatie, deze is niet veel veranderd. Dus het is echt een dagtaak. En dat valt niet echt mee.
Vanmiddag voelde Wendy zich goed genoeg om even in de rolstoel een ommetje te maken met Snoepie. Dat was genieten voor zowel Wendy, Snoepie als mij.

Nu we weer thuis zijn zal ik niet meer dagelijks schrijven op het blog, maar ik stop er absoluut niet mee, want helaas zitten we nog midden in het avontuur van Wendy.
Het is nog afwachten of de OKT3 afdoende is geweest, of dat er opnieuw sprake zal zijn van rejectie. Maar dat kunnen ze pas over een aantal weken zeggen. En dat vind ik op dit moment het spannendste.
En ik vind het voor Wendy echt vreselijk dat ze zich elke dag weer ellendig voelt en dat je daar niets aan kunt doen. Je voelt je dan zo machteloos. En denkt dan toch vaak, voor de transplantatie was ze er beter aan toe.Maar gelukkig heeft ze zelf gezegd dat ze toch blij is dat ze het heeft gedaan. En dat geeft toch een beetje een troost.

Nu is het zaak dat we haar in beweging gaan krijgen. Dat is mijn uitdaging voor deze week!
En natuurlijk het genieten van ons complete gezin!