dinsdag 1 juli 19.15 uur

We zijn weer thuis. Maar deze keer gingen we ook eigenlijk met een gerust hart heen.

Deze keer moesten we heel vroeg op, 4.30 uur! We moesten namelijk de 6 uur boot hebben.

Wendy moest zo vroeg mogelijk in het UMCG zijn, want dan kon er een dalspiegel worden geprikt van de Tacrolimus (medicijn tegen afstoting).

Robin (een vriend van Wendy) was mee. Ze hebben gisteren met z'n tweeën de hele dag lopen zeuren dat Robin mee moest. Uiteindelijk zei Jan: "Wendy als jij 5 keer de straat heen en weer loopt mag hij mee." Nou en daar ging madame, lopen dat ze kan!

Maar verder is het qua bewegen aardig, het is alleen jammer dat ze de knop nog niet heeft gevonden om uit zichzelf te gaan bewegen.

Maar afijn, we waren dus heel vroeg in Groningen. Gelijk bloed prikken, foto en longfunctie en daarna naar dokter Koppelman. De foto is nog steeds het zelfde. Het bloed leek zo op het eerste gezicht goed. En de longfunctie ............... was vandaag goed! FEV1 40%!!!!!! Dat gaat de goede kant op. Hij was dus tevreden, allen moet er nog meer bewogen worden!! Door Wendy zelf!!!

Toen moesten we opschieten want we waren bijna te laat voor het zwemmen. En dat is juist het leukste van de dag! Het was weer heerlijk. Robin heeft ook lekker meegezwommen en van Meta mag hij volgende week weer mee. Maar dan moet Wendy elke dag minstens twee keer 8 minuten lopen! Dus we zullen zien.

Gauw aankleden en weer snel naar de kinderpoli voor de nefroloog. Wendy haar hartslag blijft nogal hoog. In rust ongeveer 125 slagen per minuut. Dus weer een medicijn, atenolol, erbij om deze lager te krijgen.

Even langs de apotheek om dit op te halen en een broodje bij de AH scoren om daarna weer terug te gaan naar de kinderpoli. Daar hadden we nog een afspraak met de cardioloog. Eerst een hartecho maken en daarna bij de arts langs. Alles was goed, dus daar hoeven we pas weer over een half jaar terug te komen.

Uiteindelijk na een lange dag in een koel ziekenhuis konden we om 15.oo uur weer in de auto stappen. Gelukkig was het nu niet zo druk op de weg.

We hebben de familie Ronckers gesproken. Leuk om ze weer te zien en even bij te praten. Toen wij weg gingen moesten hun nog wachten op de uitslag of ze wel of niet naar huis mochten. Nou Dean (en familie) ik hoop dat jullie nu ook thuis zijn.