De afgelopen weken waren weer heel erg druk. Het begint op 11 november met Sint Maarten, 5 december natuurlijk Sinterklaas, 12 december Ouwe Sunder en dan de kerstdagen en de jaarwisseling. De foto is gemaakt tijdens Ouwe Sunder. Dan worden er in het dorp stukjes gespeeld over wat er in het afgelopen jaar is gebeurd. Wendy was met een hele groep al weken aan het oefenen. En dat was te zien met speulen (tessels voor spelen). Het ging bijzonder goed. Ze hadden een leuk en aanstekelijk liedje. Ze speelden de kippen van de dokter en zijn vrouw. De dokter had met een fotowedstrijd van een bouwmarkt een boormachine gewonnen en hij moest er voor zijn vrouw een kippenhok mee bouwen. En het oefenen werd beloond, ze wonnen de eerste prijs bij de groepen van de jeugd!
Wendy maakte het nog spannend, kon ze wel meespeulen? Ze werd 12 december met oorpijn wakker. Het bleek een middenoorontsteking te zijn. Na overleg met het UMCG zijn we begonnen met antibiotica. De oorpijn was snel weg en ze kon dus gewoon meespeulen. Ze is er dus niet ziek van geweest. Toch is haar longfunctie iets achteruit gegaan. Dus dat moeten we in de gaten houden.
Verder hebben we fijne kerstdagen gehad en een knallend oud en nieuw. De vakantie zit er bijna op en dan is er weer rust.
Zo met de kerstdagen en de jaarwisseling ga je toch het jaar wat overdenken. Nou, en het was me het jaartje wel zeg. Wat is er veel gebeurd. Het begon met wachten en toch wel hopen dat er snel longen waren voor Wendy. Je zag haar toch steeds meer terrein verliesen. Maar dat er al zo snel longen waren, dat was helemaal fantastisch. Nu las ik van de week het verhaal van Monique, dat ze zo in paniek raakte. Dat is natuurlijk heel begrijpelijk, maar ik moet zeggen dat wij op dat moment vrij rustig waren. We waren er meer mee bezig dat we alles wel mee hadden. En ik had er ook gewoon een goed gevoel bij. En Wendy zelf was alleen even in het begin wat bangig, maar geef haar eens ongelijk. Ik was tijdens de rit in de ambulance ook met mijn gedachten bij het gezin, ergens in Europa, dat de organen van hun veel te vroeg overleden kind beschikbaar stelden. Hoe kan je ze ooit bedanken!? Ik vind het zo bijzonder dat je in zo'n situatie toch die beslissing kunt nemen. Er wordt natuurlijk de laatste tijd veel over de donorregistratie gesproken en natuurlijk hoop ik ook dat er nu eens daden tegenover al het geklets staan. Maar het zal je maar gebeuren, je verliest je dierbaarste bezit, je hebt zo'n verdriet en dan toch die moeilijke beslissing nemen, dat ze de bruikbare organen mogen gebruiken om andere mensen te helpen. Ik vind het nog steeds de ultieme gift. En wij zijn ze voor eeuwig dankbaar. Ik hoop ook zo dat dat hun verlies iets heeft kunnen verzachten.
Er volgde toen een periode die zwaar was, met diepe dalen en weer omhoog gekrabbel. Maar het was ook de periode van nieuwe vriendschappen. Elkaar steunen. Je bent niet alleen. Nou, dat waren we zeker niet. Maar ook de thuisblijvers hebben er voor gezorgd dat we het allemaal hebben gered. Kaartjes, telefoontjes, bezoek, het heeft ons er doorheen gesleept. En zonder de mensen (die natuurlijk niet willen worden genoemd) die Kevin en onze hond Snoepie hebben op gevangen, zou het voor ons een stuk moeilijker zijn geweest. Echte vrienden.
Maar uiteindelijk gingen we toch naar huis met een "nieuwe" dochter. Er volgde een periode van herstel. Weer ons normale leven oppakken. Dat viel in het begin niet mee. Maar al snel ging het beter met Wendy en dan zie je de stijgende lijn en dan ga je zelf ook een stuk beter. En nu gaat het met ons allemaal goed.
Nu staat er een nieuw jaar voor ons, wat zal het weer allemaal brengen.......
Wij willen iedereen een zo gezond mogelijk 2009 toe wensen.
