zondag 18 mei 17.00 uur

Tjonge, jonge wat was dat spannend!

Maar onze Wendy heeft 't h'm weer geflikt! Wat kan zo'n lijfje toch een hoop hebben en wat een wil om toch maar weer door te gaan.



Het begon allemaal al vannacht om een uur of 5. Er moest toen nog een infuus bij worden geprikt. Over het infuus dat al zit loopt de insuline. Deze loopt continue, dus daar kan geen ander medicijn door worden gegeven. Dus helaas moesten we Wendy in haar nachtrust verstoren.

De arts die prikte kon echt goed prikken. Het infuus zat er zo in, maar helaas begon deze te lekken. Dus deze moest er uit. De volgende ader bleek in een kronkel te lopen, dus dat werd ook niets. Maar drie keer is scheepsrecht en dat bleek ook deze keer. Nu zit hij goed. Ondanks alles bleef Wendy heel rustig, want ze heeft snel in de gaten of iemand goed kan prikken.

Door dit nieuwe infuus werd om 6 uur een beste dosis metylprednisolon gegeven. Ook kreeg ze
nog andere medicatie ter preventie van de bijwerkingen.

Ze werd nu heel onrustig. Ze had geen vertrouwen in een goede afloop. Toen heb ik om Oxezapam gevraagd, dit is een middeltje om wat rustig te worden. Dit hielp haar wel om nog even te slapen, maar toen ze weer wakker werd was ze weer heel onrustig. En geef haar eens ongelijk. De zenuwen gierden ook door onze lijfen.

Zo kwart voor 12 kwam dokter Rottier. Alles stond klaar voor het geval het mis zou gaan.
Wendy kreeg nu eerst morfine toegediend. Wat een spulletje zeg! Ze was heel snel heel rustig. Ze voelde zich heel fijn. Door de morfine, maar zeker ook door het uitstralen van rust door dokter Rottier (hij heeft een cursus hypnose gedaan) voelde Wendy en ook wij (wij dan wel niet van de morfine) ons beter. Deze hypnose heeft niks te maken met pendels e.d., maar door een bepaalde techniek van praten kom je als het ware meer tot jezelf. Simpele middelen, groot resultaat!

En dan was het tijd voor het moment, de OKT3. Heel spannend, het is maar 2,5 ml van dat goedje. Dat dat zoveel ellende, maar ook hopelijk goeds kan brengen!
Wendy hield wel goed in de gaten wanneer het echte goedje haar lijf in ging, maar werd niet bang.
Elke 10 minuten werden de controles gedaan, bloeddruk, hartslag e.d..
Dokter Rottier ging onder tussen door met zijn techniek. Hij vroeg Wendy hoe haar kamer er thuis uit ziet. Ze heeft alles beschreven, met een glimlach op haar gezicht. Ongelofelijk, dit had ik helemaal niet verwacht.
Het hele uur is heel rustig verlopen, geen gekke dingen, waar we o zo bang voor waren.
De komende 9 dagen wordt dit herhaald, maar de morfine en de prednison worden dan steeds minder. Ze zal waarschijnlijk wel wat griepachtige verschijnselen krijgen, zoals rillingen, koorts, e.d..
Maar vandaag was de dag met de grootste kans op een allergische reactie, maar deze bleef gelukkig uit.
Ze ligt nu al van af 13.00 uur te slapen. Dus het is nog even afwachten hoe ze straks wakker wordt.

Bert is vandaag weer deze kant op gereden en hij had Kevin meegenomen. Bert, wij vonden het heel fijn dat Kevin op deze moeilijke dag bij ons was. Jullie steun en natuurlijk alle steun van iedereen die met ons mee leeft doet ons heel goed. But keep your fingers crossed!

Wij vinden dat Dokter Rottier en verpleegkundige Mariska ons zeer goed hebben begeleid, de sfeer in de kamer was echt goed en ondanks alles toch aardig ontspannen (hypnose?). Super!

Nu is het afwachten, zal dit goedje dan afdoende zijn om Wendy toch te laten genieten van haar nieuwe longen?